Henryk Sucharski urodził się 12 listopada 1898 roku w Gręboszowie jako czwarte dziecko w rodzinie Stanisława Sucharskiego i Agnieszki z domu Bojków. Po ukończeniu dwuletniej szkółki ludowej w rodzinnej wsi i czteroklasowej w Oftinowie, został przyjęty do II Gimnazjum w Tarnowie. Naukę przerwały działania I wojny światowej. Był to okres fascynacji Henryka Piłsudskim i Legionami. Egzamin dojrzałości złożył w Tarnowie w 1917 roku, było to możliwe dzięki otrzymaniu przez naszego bohatera stypendium za dobre wyniki w nauce. Następnie został powołany do armii austriackiej i walczył na froncie włoskim. 

Po zakończeniu działań wojennych Henryk Sucharski powrócił do Gręboszowa, by w 1919 roku zaciągnąć się do wojska polskiego. Początkowo skierowano go na Śląsk Cieszyński, a następnie na front wschodni w wojnie polsko-radzieckiej. Sucharski za bohaterstwo w tej wojnie otrzymał Srebrny Krzyż Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyż Zasługi. Pozostał w wojsku i w czasach II Rzeczypospolitej służył w Rembertowie, Czerwonym Borze, Biedrujsku i w Brześciu nad Bugiem. W 1938 roku skierowano Go na Westerplatte - polską placówkę wojskową w Wolnym Mieście Gdańsk.

Kiedy 1 września 1939 roku o godz. 4.45 salwy z pancernika Schleswik-Holstein oznajmiły światu początek II wojny światowej, Henryk Sucharski wraz z 207 żołnierzami bronił tego polskiego skrawka ziemi w Wolnym Mieście - WESTERPLATTE. Bohatersko przez siedem dni odpierał ataki przeważających sił wroga - poddał się dopiero gdy zabrakło amunicji, aby niepotrzebnie nie narażać życia podległych sobie żołnierzy. Bohaterstwo walczących potwierdził w dniu kapitulacji także niemiecki dowódca gen. Eberhard, który zwracając szablę majorowi Sucharskiemu, uznał w nim honorowego i budzącego respekt przeciwnika. Zostaje internowany - po pobytach w jenieckich Oflagach II B w Choszcznie i II D w Borne Sulinowo, pod koniec wojny przeniesiony wraz z obozem w głąb Rzeszy zostaje oswobodzony przez żołnierzy brytyjskich. Major Sucharski otrzymuje przydział do II Korpusu Polskiego stacjonującego we Włoszech - tego, który wsławił się zdobyciem wzgórza i klasztoru Monte Casino.

Jego stan zdrowia jest zły i po krótkiej chorobie umiera w Neapolu 30 sierpnia 1946 roku. Pogrzeb odbył się 1 września 1946 roku na cmentarzu Casamassima. Ostatnią wolę majora spełniono w 1971 roku, składając urnę z Jego prochami w niszy pod polskim orłem na Westerplatte. W tymże roku, pośmiertnie odznaczono bohaterskiego obrońcę ziemi ojczystej Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militari.