Z soczystych liści złożona.
Okrągła głowa zielona

 

 

Wyjrzałem przez okno: biegnie krętą wstęgą,

zdawać by się mogło, że do nieba sięga.

 

 

Z waty bywa, z puchu bywa,
w nocy do snu nas okrywa

 

Rosła biała kulka, wiatr powiał rozpędzony,

zniknęła biedulka, porwał jej spadochrony.

 

 

Podłużny, zielony, nasionkami wypełniony,

zjesz go kiszonego albo na surowo:

na pewno będzie smacznie, zdrowo.

 

 

 

Gdyby nie skakała ta złośnica mała…

 Ale ona skacze: na łące, w ogrodzie,

 na pochyłe drzewo i do tego bodzie!

 

 

Jak ten kwiatek się nazywa,
co słowo „pan” w nazwie ukrywa?

 

 

Płynę po niej łódką, do brzegu wnet dobiję

 – teraz mam podróż krótką, kiedyś na morze wypłynę.

 

 

Ze słomy ją zrobili, na kiju osadzili,

choć wolałaby kurs latania,

 zmusili ją do zamiatania.

 

Na drzewie dojrzały apetyczne kulki,

z wierzchu mają czerwone, lśniące koszulki,

każda w środku pestkę skrywa;

z długim ogonkiem je zrywasz.